Typy podstawowe

W C++ dostępne są następujące typy podstawowe:

Typ logiczny `bool`

Typ bool posiada dwie wartości: true i false. Używany jest do przechowywania wyników operacji logicznych.

Operatory logiczne:

! negacja

&& koniunkcja (i)

|| alternatywa (lub)

Operatory, które zwracają wartości logiczne:

== równe

!= różne

< mniejsze

> większe

<= mniejsze lub równe

>= większe lub równe

Typ znakowy `char`

Służy do przechowywania znaków. Znaki zapisujemy między apostrofami, np. 'A' oznacza literę A. Niektóre znaki można zapisywać za pomocą innych sekwencji, np. '/n' to znak końca linii, '/t' to znak tabulacji, a '//' to ukośnik (/).

Typy całkowite

Służą do przechowywania liczb całkowitych, a różnią się między sobą zakresem możliwych wartości i ilością zajmowanej pamięci. Oto typy całkowite dostępne w VC++:

Nazwa Zakres Liczba bajtów
short -32768...32767 2

int -2147483648...2147483647 4

long long -9223392036854775808...9223392036854775807 8

Nazwa	Zakres	Liczba bajtów
`short`	-32768...32767	2
`int`	-2147483648...2147483647	4
`long long`	-9223392036854775808...9223392036854775807	8

Uwagi:

Dla każdego z powyższych typów istnieje odpowiadający mu typ bez znaku, który może przyjmować tylko wartości nieujemne i zajmuje tą samą ilość pamięci. Np. unsigned short może przyjmować wartości od 0 do 65535.
Istnieją inne typy całkowite (np. long), ale pokrywają się one z wyżej wymienionymi.
Inne kompilatory mogą mieć inne zakresy typów całkowitych (np. typ int może zajmować 16 bitów a nie 32).
Jeśli nie ma żadnych przeciwwskazań należy używać typu int.

Operatory całkowite:

+ dodawanie

- odejmowanie

* mnożenie

/ dzielenie (wynik jest całkowity)

% reszta z dzielenia

- liczba przeciwna(jeden argument)

Typy zmiennopozycyjne

Służą do zapisywania wartości rzeczywistych. W VC++ dostępne są typy float (mniej dokładny, zajmuje 4 bajty) oraz double (dokładniejszy, 8 bajtów). Znakiem dziesiętnym jest kropka; ponadto istnieje możliwość zapisu liczb w postaci wykładniczej. Oto przykłady literałow zmiennopozycyjnych: 1.0, 0.344, 3.4e7, 2.33e-11.

Uwaga: jeśli nie ma istotnych powodów by czynić inaczej należy używać typu double.

Typ `void`

Ten typ nie przechowuje żadnej wartości - używa się go np. żeby wskazać, że funkcja nie zwraca żadnej wartości.

Inne typy

W C++ dostępne są również inne typy:

Typy wyliczeniowe - ze zdefiniowanym zbiorem możliwych wartości.
Typy wskaźnikowe.
Typy tablicowe.
Typy referencyjne.
Typy złożone (struktury i klasy).

Zostaną one omówione później.

Konwersja typów

Możliwe (i częste) jest przekształcanie wartości jednego typu na inny. W niektórych przypadkach podczas tego procesu tracona jest informacja. Oto lista najczęstszych konwersji pomiędzy typami podstawowymi:

bool -> int: false przekształcane jest na 0, a true na 1.
int -> bool: 0 przekształcane jest na false, a inne wartości na true.
int -> double: reprezentowana liczba się nie zmienia.
double -> int: zaokrąglanie.

Instrukcje

Instrukcja pusta

Instrukcja pusta ma postać:

;

Wykonanie instrukcji pustej nie powoduje żadnych efektów.

Instrukcja deklaracji

Istnieją następujące deklaracje:

Deklaracja zmiennej:

typ nazwa_zmiennej;
Deklaracja funkcji:

typ nazwa_funkcji(lista_parametrów);
Deklaracja klasy:

class nazwa_klasy;

Wykonanie takiej instrukcji nie powoduje żadnych skutków, ale zawiera informację, że odpowiedni napis jest nazwą zmiennej, funkcji bądź klasy. Deklaracje mogą znajdować się poza jakąkolwiek funkcją (w przypadku klas i funkcji - muszą).

Instrukcja złożona (blok)

Instrukcja złożona ma postać

{ instrukcja_1 instrukcja_2 ... instrukcja_n }

Jej wykonanie powoduje wykonanie kolejno instrukcji 1, 2, itd.

Instrukcja wyrażenia

Instrukcja wyrażenia ma postać

wyrażenie;

Jej efektem jest obliczenie tego wyrażenia. Użycie takiej instrukcji ma sens tylko wtedy, gdy podczas obliczania tego wyrażenia wykonywane są inne operacje, np.

Przypisanie, np.

n = 17;
Wywołanie funkcji:

nazwa_funkcji(lista_parametrów);

Instrukcja warunkowa `if`

Może mieć jedną z dwóch postaci:

if (wyrażenie)
instrukcja

lub

if (wyrażenie)
instrukcja_1
else
instrukcja_2

Wykonanie instrukcji if przebiega następująco:

wyliczane jest wyrażenie
jeśli jego wartość jest prawdą (czyli jest różne od zera) to wykonywana jest instrukcja (instrukcja_1),
jeśli jego wartość jest fałszem (zerem) to nic się nie dzieje (w pierwszym przypadku) lub wykonywana jest instrukcja_2 (w drugim przypadku).

Instrukcja warunkowa `switch`

Instrukcja warunkowa switch ma postać

switch(wyrażenie) { casewartość_1: lista_instrukcji_1 casewartość_2: lista_instrukcji_2 ... casewartość_n: lista_instrukcji_n default:lista_instrukcji_0
}

przy czym część rozpoczynającą się od default można pominąć. Wykonanie przebiega następująco:

wyliczane jest wyrażenie,
jeśli jego wartość jest równa wartości 1, to wykonanie rozpoczyna się od listy instrukcji 1,
jeśli jego wartość jest równa wartości 2, to wykonanie rozpoczyna się od listy instrukcji 2, itd.
jeśli jego wartość wyrażenia nie jest równa żadnej z wartości 1,...,n, to wykonanie rozpoczyna się od listy instrukcji 0 (o ile występuje fraza default).

Żeby zapobiec wykonaniu wielu list instrukcji, zazwyczaj każdą z nich należy zakończyć instrukcją break, która powoduje zakończenie wykonania switch.

Instrukcja iteracji `for`

Składnia for jest następująca:

for (wyrażenie_1; warunek; wyrażenie_2) instrukcja

gdzie wyrażenie_1 może zawierać deklarację, a warunek jest wyrażeniem. Wykonanie instrukcji for jest następujące:

wykonywane jest wyrażenie_1,
obliczany jest warunek,
jeśli warunek jest spełniony, to wykonywana jest instrukcja, jeśli nie wykonanie for się kończy,
wykonywane jest wyrażenie_2,
przechodzimy do punktu 2.

Uwaga: wykonanie pętli for może się nigdy nie zakończyć. Ponadto ciało pętli (instrukcja) może zawierać:

instrukcję break, która powoduje zakończenie wykonania pętli,
instrukcję continue, która powoduje przejście do kolejnego obiegu pętli.

Instrukcja iteracji `while`

Składnia while jest następująca:

while (warunek) instrukcja

Jest ona równoważna instrukcji

for (; warunek;) instrukcja

czyli instrukcja jest wykonywana tak długo, jak spełniony jest warunek. Dozwolone jest również stosowanie instrukcji break i continue.

Instrukcja iteracji `do`

Składnia jest następująca:

do instrukcja
while (warunek)

Jej działanie jest analogiczne do while, z tym, że instrukcja zostanie wykonana przynajmniej raz.

Instrukcja `goto`

Istnieje taka instrukcja, ale nie należy jej stosować.

Instrukcja `break`

Instrukcja ta może występować wewnątrz pętli lub instrukcji switch. Powoduje ona zakończenie wykonania pętli (lub instrukcji switch).

Instrukcja `continue`

Instrukcja ta może występować tylko wewnątrz pętli. Powoduje ona zakończenie obecnego obiegu pętli i wznowienie następnego (jeśli spełniony jest warunek pętli).

Instrukcja `return`

Powoduje zakończenie wykonania funkcji z zadaną wartością.

`==`	równe
`!=`	różne
`<`	mniejsze
`>`	większe
`<=`	mniejsze lub równe
`>=`	większe lub równe

`+`	dodawanie
`-`	odejmowanie
`*`	mnożenie
`/`	dzielenie (wynik jest całkowity)
`%`	reszta z dzielenia
`-`	liczba przeciwna(jeden argument)

Typy podstawowe

Typ logiczny bool

Typ znakowy char

Typy całkowite

Typy zmiennopozycyjne

Typ void

Inne typy

Konwersja typów

Instrukcje

Instrukcja pusta

Instrukcja deklaracji

Instrukcja złożona (blok)

Instrukcja wyrażenia

Instrukcja warunkowa if

Instrukcja warunkowa switch

Instrukcja iteracji for

Instrukcja iteracji while

Instrukcja iteracji do

Instrukcja goto

Instrukcja break

Instrukcja continue

Instrukcja return