Procesor XSLT może, ale nie musi, udostępniać funkcjonalność serializacji – zamiany wynikowego drzewa na ciąg bajtów. Wpływ na sposób serializacji mają parametry serializacji, które można ustawiać:
output arkusza,result-document arkusza (które służą do tworzenia więcej niż jednego dokumentu w wyniku przekształcenia),
Pełny opis elementów output
i result-document w rekomendacji.
Poniżej opis niektórych aspektów serializacji.
Parametr version służy do określenia wersji standardu XML (dla metody XML i XHTML)
lub HTML (dla metody HTML).
Parametry doctype-public i doctype-system służą do umieszczenia w wyniku
deklaracji DOCTYPE. Mają znaczenie przy metodach serializacji XML, XHTML i HTML. Należy ich używać,
aby wynik był walidującym się HTML bądź XHTML.
Deklaracja output dla XHTML 1.1 (z domyślnym zestawem modułów).
<xsl:output method="xhtml" version="1.0" encoding="utf-8" doctype-public="-//W3C//DTD XHTML 1.1//EN" doctype-system="http://www.w3.org/TR/xhtml11/DTD/xhtml11.dtd"/>
Deklaracja output dla HTML 4.01 strict.
<xsl:output method="html" version="4.01" encoding="iso-8859-2" doctype-public="-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" doctype-system="http://www.w3.org/TR/1999/REC-html401-19991224/strict.dtd"/>
Parametr serializacji cdata-section-elements może zawierać (rozdzielone spacjami)
nazwy elementów w wyniku, których zawartość tekstowa ma być umieszczona w sekcjach CDATA.
Jeśli umieszczenie całego tekstu w jednej sekcji jest niemożliwe, może powstać kilka sekcji.
W XSLT 2.0 istnieje mechanizm do zastępowania na wyjściu wskazanych znaków innymi napisami. Można zastąpić jedynie znaki z węzłów tekstowych i wartości atrybutów (a nie np. nazw elementów).
Napis wstawiany w miejsce znaku nie jest już w żaden sposób przetwarzany. Wynikowy dokument może więc być niepoprawny składniowo (gdy wstawiany napis zawiera znaki specjalne).
Mechanizm ten nie pozwala na stosowanie różnych character maps w różnych fragmentach
dokumentu. W takich sytuacjach przydatna może być instrukcja
analyze-string.
Uwaga, instrukcja analyze-string działa w warstwie logicznej, podczas gdy mapowanie znaków
tylko podczas serializacji.
Plik: charmaps1.xsl.
Kopiuje dowolny dokument XML. Przy serializacji zastępuje „polskie znaki” łacińskimi odpowiednikami.
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?> <xsl:stylesheet version="2.0" xmlns:xsl="http://www.w3.org/1999/XSL/Transform"> <xsl:output method="xml" encoding="ascii" use-character-maps="polskie_na_ascii"/> <xsl:character-map name="polskie_na_ascii"> <xsl:output-character character="Ą" string="A"/> <xsl:output-character character="Ć" string="C"/> <!-- ... --> <xsl:output-character character="ź" string="z"/> <xsl:output-character character="ż" string="z"/> </xsl:character-map> <xsl:template match="/"> <xsl:copy-of select="."/> </xsl:template> </xsl:stylesheet>
Dla metod serializacji XML i XHTML, do wyniku zapisywane są deklaracje wszystkich przestrzeni nazw obowiązujących w elementach, które mają trafić do wyniku. Powoduje to niepotrzebne dodawanie do wyniku deklaracji przestrzeni nazw XML Schema, funkcji XPath i innych.
Aby tego uniknąć, można wykorzystać atrybut exclude-result-prefixes. W atrybucie tym można umieścić:
#default odnoszący się do domyślnej w danym miejscu
przestrzeni nazw;
#all, oznaczający wszystkie przestrzenie nazw obowiązujące w danym miejscu.
Atrybut exclude-result-prefixes może wystąpić:
xsl,xsl (lub innym wskazującym na przestrzeń nazw XSLT),
„Wyłączenie” przestrzeni nazw obowiązuje w całym poddrzewie elementu w którym występuje
atrybut exclude-result-prefixes. To rozwiązanie nie gwarantuje, że deklaracja przestrzeni nazw
nie pojawi się w wyniku. W szczególności deklaracja pojawi się, jeżeli jakiś element lub atrybut wyniku
należy do danej przestrzeni nazw.
Weź jakiś arkusz, który w wyniku zwraca HTML lub XHTML i dodaj odpowiednie informacje o wersji oraz deklaracje DOCTYPE. Sprawdź wynik.
Weź jakiś arkusz, który zawiera deklarację przestrzeni nazw (np. XML Schema) i postaraj się, aby wynik przekształcenia nie zawierał deklaracji tej przestrzeni nazw.
XSLT jest też XML-em, a więc może być wyprodukowany jako wynik XSLT. Trzeba zrobić coś, żeby odróżnić elementy XSLT,
ktróre mają być interpretowane teraz, od elementów XSLT, które mają być wynikiem transformacji.
Umożliwia to deklaracja namespace-alias i specjalna przestrzeń nazw http://www.w3.org/1999/XSL/TransformAlias.
Przykład z rekomendacji.
<xsl:stylesheet
version="1.0"
xmlns:xsl="http://www.w3.org/1999/XSL/Transform"
xmlns:fo="http://www.w3.org/1999/XSL/Format"
xmlns:axsl="http://www.w3.org/1999/XSL/TransformAlias">
<xsl:namespace-alias stylesheet-prefix="axsl" result-prefix="xsl"/>
<xsl:template match="/">
<axsl:stylesheet>
<xsl:apply-templates/>
</axsl:stylesheet>
</xsl:template>
<xsl:template match="block">
<axsl:template match="{.}">
<fo:block><axsl:apply-templates/></fo:block>
</axsl:template>
</xsl:template>
</xsl:stylesheet>Napisz XSLT, które na podstawie pliku z opisem tabeli (przykład, DTD) generuje XSLT służące do wizualizacji takich tabel jak w pliku tabela1.xml.
Instrukcja message służy do wypisywania informacji o przebiegu transformacji
na dodatkowe wyjście (zależne od implementacji).
Element message może posiadać atrybut select lub zawartość, tak jak
w przypadku zmiennych. Atrybut terminate równy yes spowoduje przerwanie przekształcenia,
gdy obliczenie dojdzie do tej instrukcji.
XSLT (zwłaszcza w wersji 2.0) to dość rozbudowany standard i na ćwiczeniach nie zmieściły się pewne tematy. Oto niektóre z nich: